Adam Mickiewicz
Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czołowy z trójcy „wieszczów”). Syn adwokata, Mikołaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Ukończył studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wileńskiego; stypendium odpracowywał potem jako nauczyciel w Kownie. Był współzałożycielem tajnego samokształceniowego Towarzystwa Filomatów (1817), za co został w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w głębi Rosji. W latach 1824-1829 przebywał w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; następnie na emigracji w Paryżu. Wykładał literaturę łacińską na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literaturę słowiańską w College de France w Paryżu. W 1841 r. związał się z ruchem religijnym A. Towiańskiego. W okresie Wiosny Ludów był redaktorem naczelnym fr. dziennika »Trybuna Ludów« i organizatorem ochotniczego Zastępu Polskiego, dla którego napisał demokratyczny Skład zasad.
Ur.
24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka
Zm.
26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dziś: Stambuł)
Najważniejsze dzieła:
Ballady i romanse (1822),
Grażyna (1823),
Sonety krymskie (1826),
Konrad Wallenrod (1828),
Dziady (cz.II i IV 1823, cz.III 1832),
Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833),
Pan Tadeusz (1834); wiersze:
Oda do młodości (1820),
Do Matki Polki (1830),
Śmierć pułkownika (1831),
Reduta Ordona (1831)
المزيد من الكتب الإلكترونية من نفس المؤلف (المؤلفين) / محرر
103٬961 كتب إلكترونية في هذه الفئة
