Johann Wolfgang von Goethe

Najwybitniejszy poeta niemiecki czasu „burzy i naporu’. Dał kulturze europejskiej nowy typ romantycznego bohatera, ale nie uważał się za romantyka, pozostając wierny klasycyzmowi. Pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej. Już w młodości czuł uwielbienie dla sztuki, miał też w tej dziedzinie gruntowne wykształcenie, dlatego porzucił adwokaturę dla poezji. Jego zainteresowania literackie (Homerem i Biblią jako zapisem „dzieciństwa ludzkości’, Shakespearem, pieśniami ludowymi) ukierunkował J.G. Herder. W 1775 r. Goethe przeniósł się do Weimaru, gdzie założył szkołę dla młodych artystów. Przyjaźnił się z F. Schillerem. Żywił szczególną sympatię do Polaków, gościł u siebie m.in. A. Mickiewicza, którego kazał sportretować.

Ur.

28 sierpnia 1749 r. we Frankfurcie

Zm.

22 marca 1832 r. w Weimarze

Najważniejsze dzieła:

Cierpienia młodego Wertera (1774);
Goetz von Berlichingen (1773),
Król olch (1782),
Herman i Dorota (1798),
Lis Przechera (1794),
Lata nauki Wilhelma Meistra (1796),
Faust (cz.I 1808, cz.II 1831),
Powinowactwo z wyboru (1809),
Lata wędrówki Wilhelma Meistra (1821);
Z mojego życia. Zmyślenie i prawda (1811-1833)