Το μυθιστόρημα Χοίροι στον Παράδεισο είναι σατιρικό, πολιτικό, λογοτεχνικό και χιουμοριστικό. Ο υπότιτλος ‘το πιο αλλοπρόσαλλο παραμύθι’ αναδεικνύει την αξία του και ως άσκηση ελευθερίας της έκφρασης και κριτικής της θρησκείας και της πολιτικής, κυρίως του Αμερικανικού ευαγγελικαλισμού (American Evangelicalism). Συνολικά, το Χοίροι στον Παράδεισο είναι θαυμάσιο και διασκεδαστικό μυθιστόρημα για όλους, κάθε ζωντανό και νορμάλ άνθρωπο.
Όταν η Μπλέιζ γεννά τη Λίζι, το ‘κόκκινο μοσχάρι’ σε μια φάρμα στο Ισραήλ, οι μάζες συρρέουν στην περιοχή για να μαρτυρήσουν το θαύμα που θα επιφέρει την επιστροφή του Μεσσία, και μαζί με αυτόν και την καταστροφή του κόσμου. Όταν η υπόσχεση του τέλους έρχεται στο τέλος της, και το κόκκινο μοσχαράκι είναι πια βρώμικο, ανάξιο της αιματηρής θυσίας, οι πιστοί απ’ όλον τον κόσμο είναι αποκαρδιωμένοι. Μέχρι τότε, όμως, δύο ευαγγελικοί υπουργοί, αντιπρόσωποι μιας μεγάλης Αμερικανικής ενορίας, είναι μάρτυρες των συμβάντων. Στο εντωμεταξύ, ο Πάπας ο Φιλάνθρωπος απαλλάσσει τους Εβραίους, τραγουδάει καραόκε με τον Ραβίνο Ράτσινγκερ, και ο κάπρος Μπέρκσαϊρ, ο οποίος είναι και ο Μεσσίας, σερβίρεται στο μυστικό δείπνο. Ώστε να μην ξεπεραστούν, οι προτεσταντικοί υπουργοί διοργανώνουν μια Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, και λίγο πριν επιβιβαστούν στο πλοίο για να πλεύσουν προς την Αμερική, ο Μελ το μουλάρι γίνεται ο Πάπας ο Μεγαλοπρεπής, με αστραφτερά λευκά λινά, αρχιερατικό σταυρό και δερμάτινες κόκκινες παπικές παντόφλες. Στην Αμερική, τα ζώα μεταφέρονται σε όλη τη χώρα και καταλήγουν στη Γουίτσιτα του Κάνσας, πάνω στην ώρα για την παρέλαση των Παθών του Κυρίου. Όταν φτάνουν επιτέλους στον τελικό προορισμό τους, μια Χριστιανική φάρμα, επτά τηλεοράσεις που συνήθως είναι συντονισμένες να δείχνουν εκκλησιαστικά κηρύγματα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο αντικαθιστώνται με σκηνές από ένα στάβλο ενός αληθινού τσίρκου. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, και χωρίς να μπορούν να αντέξουν άλλο, τα ζώα διώχνουν τον Μελ από το στάβλο, και ο Στάνλεϊ, ο Άντρακλας Στάνλεϊ, ο μαύρος Βελγικός επιβήτορας των θρύλων (ναι, ο ίδιος!) δίνει μια κλοτσιά στις οθόνες για να επιτευχθεί μια σύντομη στιγμή ησυχίας, μια ευκαιρία για γαλήνη και ηρεμία, όσο μικρή κι αν είναι.