‘Hoe gaat het met je wond, Bud?’
‘Laat maar zitten. De dokter heeft het goed gedaan!’
Ze stonden samen aan de toonbank van de saloon, maar ze vonden de whisky niet echt lekker.
Bud, de kleinste van de twee, voelde voorzichtig aan zijn schouder. Een schotwond, maar de kogel zat niet meer in het vlees.
‘Moeten we echt naar de rechter, Cody?’
Cody was een lange half-Indiaan met een donkere huidskleur. Hij fronste zijn voorhoofd en vernauwde zijn ogen.
‘We hebben het helemaal gemaakt tot in Tucson! Nu gaan we de laatste stap achter ons laten!’
‘Clayburn moet iemand achter ons aan gestuurd hebben!’
‘Bud! We wisten allebei waar we aan begonnen toen we uitstapten bij Clayburn! Een man als hij laat zoiets niet passeren! We hebben geen andere keus dan hem aan te geven, al was het maar voor ons eigen bestwil…’
‘Oké…’
Ze lieten hun glazen halfvol op de toonbank staan en gingen door de klapdeuren naar buiten.
Er was slechts matig verkeer op Main Street op dit uur.
‘Cody!’
Bud was plotseling geblancheerd. Cody fronste en wilde eerst iets zeggen, maar toen zag hij waar Bud zo van geschrokken was.
Aan de overkant van de straat leunde een man tegen een van de pilaren die het portaal van ‘Bo Samson’s Drugstore’ omhoog hielden.
‘Mijn God!’ kreunde Bud.