Jeff Kane kneep zijn ogen dicht tegen de opkomende zon. De lange man had zijn kamp voor de nacht opgeruimd en dronk de laatste koffie uit zijn tinnen beker. Ergens achter de horizon moest San Antonio liggen. Een halve dag rijden, schatte hij. Het was vijf lange jaren geleden dat hij voor het laatst in zuidwest Texas was geweest. Vijf jaar – en in vier daarvan was hij soldaat geweest in het leger van het Noorden. Nu kwam hij terug naar een land dat hem zou haten omdat hij aan de verkeerde kant vocht.
Maar Kane had zijn redenen.
Dat hij geen sympathie had voor de slavenhouders en plantagehouders van het Zuiden was er slechts één van.
Jeff Kane luisterde en zijn alerte staalblauwe ogen tastten de horizon af. Hij zag vier kleine zwarte puntjes die tegen het zonlicht afstaken en snel groter werden. De wind droeg hoefslagen over.
Kane stopte de tinnen beker in zijn zadeltas. Zijn kamp was bij een klein groepje bomen. Tenminste één van deze bomen was volledig verdord. Kane had zijn bruine paard daar vastgebonden.
Zijn Winchester zat in zijn zadelschoen, de scubbard, die hij had weggegooid tussen de knoestige wortels, samen met de rest van zijn zadels, tassen, deken en oude militaire jas.
Kane’s instinctieve greep ging naar de diepe pistoolholster.
(149)