Twijfelend keek ik naar de kaart die voor me op tafel lag. Elke avond trok ik een kaart uit mijn tarotdeck om te ontdekken wat me de volgende dag te wachten stond. ‘De Geliefden’ had ik nog nooit gehad. ‘Bij iemand anders zou ik zeggen dat hij de liefde van zijn leven ontmoet’, mompelde ik en trok het kleurrijke beeld dichterbij.
Ik gebruikte het Röhrig-Tarot, een kaartendeck dat ik normaal gesproken raadpleegde voor de vragen die mijn cliënten me stelden. Voor mezelf gaf ik de voorkeur aan het Haindl-Tarot. Maar vandaag had ik zin om het bijna kitscherig ogende moderne deck te raadplegen. Ik draaide een pluk haar om mijn wijsvinger, nog steeds sceptisch over hoe ik het beeld moest interpreteren. ‘De Geliefden’ is een van de weinige tarotkaarten die zo duidelijk zijn in hun boodschap. ‘Liefde? In mijn leven?’ Ik was al twee jaar vrijgezel. In het begin had ik van het alleen zijn genoten, maar dat was lang geleden. Misschien zou ik binnenkort de man van mijn dromen ontmoeten?
Onwaarschijnlijk, fluisterde een stem in mijn hoofd. De scepticus in mij was niet te overtuigen met slechts één kaart. Misschien zou ik er nog een moeten trekken? Gewoon om zeker te zijn? Met mijn vingers trommelde ik een nerveus ritme. Ik zou het hierbij moeten laten. Te veel willen weten is nooit goed.
‘Eén, enkele, kleine kaart kan geen kwaad’, zei ik hardop. ‘Dan stop ik. Zeker weten.’